در این سال، ایالات متحده به بزرگترین صادرکننده گاز طبیعی مایع (LNG) جهان تبدیل شد، زیرا ارائه گاز به خریدارانی که از کمبود انرژی در اروپا و آسیا رنج می بردند، افزایش یافت. در سال جاری، پنج توسعه‌دهنده بیش از ۲۰ قرارداد بلندمدت برای تامین بیش از ۳۰ میلیون تن در سال LNG برای خریدارانی که در اروپا و آسیا دچار کمبود انرژی هستند، امضا کرده‌اند. طبق نظر تحلیلگران انرژی RBN Energy ، موج اول گسترش صادرات LNG عمدتاً به لطف افزایش سریع منابع گاز طبیعی در Lower 48 و و توسعه خط لوله گاز ارزان قیمت Marcellus-Utica به راحتی صورت گرفته است. بازارهای ساحل خلیج فارس اما با توجه به اینکه تقاضای LNG در حال حاضر بالاست و با سرعتی دیوانه‌وار رشد می‌کند، سوال اصلی این است که ایالات متحده چقدر می‌تواند تولیدات خود را برای تامین تقاضای آینده افزایش دهد؟

هیچ کمبودی در قراردادهای برداشت بلندمدت امضا شده توسط چندین تولیدکننده گاز ایالات متحده وجود ندارد. در ماه ژوئن، شرکت آلمانی EnBW اعلام کرد که قراردادی ۲۰ ساله برای عرضه قابل توجه LNG از صادرکننده مستقر در ایالات متحده ونچورگلوبال امضا کرده است. در همان ماه، شرکتEnergy Transfer LP  قرارداد خرید و فروش LNG (SPA)  با هولدینگ چاینا گاز امضا کرد. شرکت شورو با شرکت ونچور گلوبال و شرکت تلوریان قرارداد خرید و فروش LNG (SPA) را با تاجر کالا Vitol امضا نمودند. در ماه جولای، شرکت چینیره انرژی قراردادی را با شرکت انرژی دولتی PTT تایلند امضا کرد. در نهایت، در ماه سپتامبر، غول انرژی استرالیایی وودساید انرژی قراردادهای استخراج برای تامین ایالات متحده در Commonwealth LNG را نهایی کرد.

به طور کلی، فروشندگان متعهد به تامین بیش از ۳۱ میلیون تن در هر ساعت از LNG ایالات متحده هستند که این مدت بین ۱۵ تا ۲۵ سال در نوسان است. اما احتمالاً در چند سال آینده تقاضا افزایش خواهد یافت.

طبق برآوردRBN «… ۱۰۰ MMtpa (۱۴.۳ میلیارد فوت مکعب در روز) یا بیشتر از سهم ظرفیت پیشنهادی صادرات LNG  با احتمال پیشرفت متوسط به بالا در سه سال آینده وجود دارد که شامل حداقل سه پروژه با مجموع تقریباً ۱۹ MMtpa (۲.۵ میلیارد مکعب فوت مکعب در روز) است که ما معتقدیم به احتمال زیاد در ۱۲ ماه آینده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این رقم مجموعه‌ای از نزدیک به ۳۰ پروژه است که ما در فصلنامه  ال ان جی وویاجردنبال می کنیم، که بیش از ۲۸۰ MMtpa ظرفیت صادرات بالقوه را نشان می دهد، که عمده آن در امتداد سواحل تگزاس و لوئیزیانا است.

طبق نظر  RBN، در دسترس بودن عرضه گاز خوراکی در مکان و زمانی که مورد نیاز است، یکی از عوامل مهمی است که بر زمان‌بندی و تجاری‌سازی پروژه‌های LNG آینده موثر است.

منبع اصلی گاز کجاست؟

RBN  براین باورست که آپالاشیا، تا حد زیادی، بزرگترین عامل رشد گاز طبیعی ایالات متحده در دهه گذشته بوده است. در این بازه زمانی، تولید گاز خشک پایین ۴۸ نزدیک به ۳۰ میلیارد مکعب فوت مکعب از میانگین ۷۰ میلیارد مکعب فوت مکعب در روز در سال ۲۰۱۴ به ۹۹.۶ میلیارد مکعب فوت مکعب در روز در حال حاضر افزایش یافته است، که طی آن تولید آپالاش بیش از دو برابر شده است و ۱۸.۵ میلیارد مکعب فوت مکعب از این رشد کلی را به همراه داشت. پرمیان با افزایش تولید ۱۱.۲ میلیارد Bcf/d در روز در رتبه دوم قرار گرفت در حالی که ایگل فورد با کاهش تولید ۱ میلیارد Bcf/d در روز مواجه شده است. در همین حال، هاینسویل  سومین منطقه توسعه یافته بر اساس حجم مطلق ، از ۹.۵ Bcf/d در سال ۲۰۱۴ به ۱۵.۳ Bcf/d است. در نهایت، آنادارکو، نیوبارا و باکن در مجموع ۴.۶ Bcf/d در طول بازه زمانی افزایش داشتند.

با این حال، کارشناسان انرژی پیش بینی کرده اند که موج دوم رشد LNG ایالات متحده به نفع حوزه های جنوبی خواهد بود. طبق برآورد RBN آپالاشیا پتانسیل افزایش تولید را تقریباً ۸ میلیارد مکعب فوت مکعب در روز به ۴۲ میلیارد مکعب در روز طی ۱۰ سال آینده دارد، در صورتی که با ظرفیت برداشت خط لوله محدودیتی نداشته باشد. با این حال، تحلیلگران براین باورند که با توجه به موانع پیش روی توسعه میانی در منطقه، بعید است این اتفاق بیفتد. حوضه آپالاچی بزرگترین منطقه تولید گاز کشور است که بیش از ۳۵ میلیارد مکعب در روز تولید می کند. گروه های زیست محیطی بارها پروژه‌های خط لوله را متوقف یا کند کرده اند و رشد بیشتر در شمال شرق متوقف شده است. در واقع، توبی رایس، مدیرعامل EQT Corp. اخیراً اعلام نمود که ظرفیت خط لوله آپالاچی “کاهش یافته است.” در نتیجه،RBN  براین باورست که رشد تولید در حوزه احتمالاً نزدیک‌تر به ۳ میلیارد مکعب در روز خواهد بود و تولید را به طور متوسط سالانه به کمتر از ۳۸ میلیارد مکعب در روز محدود می‌کند.

در همین حال، رشد آنادارکو، نیوبرارا و باکن به احتمال زیاد در محدوده نزولی باقی می ماند و در مجموع به ۳.۳ Bcf/d و تا سال ۲۰۳۲ به مقدار ۱۵.۵ Bcf/d می‌رسد. به عبارت دیگر، بخش عمده رشد LNG ایالات متحده پس از رونق شیل براساس حوضه های تگزاس و لوئیزیانا است. RBN براین باورست که پرمیان و هاینسویل در ماه‌های اخیر در مرکز توسعه میانی بوده‌اند در حالی که ایگل فورد پس از کاهش در سال‌های اخیر نشانه‌هایی از بهبود تولید را نشان داده است.

تحلیلگران شرکت ایست دالی کپیتال پیش‌بینی کرده‌اند که صادرات LNG ایالات متحده تا سال ۲۰۳۰ به ۲۶.۳ Bcf/d از سطح فعلی نزدیک به ۱۳ Bcf/d  افزایش خواهد یافت. به منظور دستیابی به این هدف، تحلیلگران می گویند که  Bcf/d 4-2 از ظرفیت بین سال های ۲۰۲۶ تا ۲۰۳۰ تنها در هاینسویل باید در نظر گرفته شوند.

“بدین صورت رشد گاز پرمیان و دیگرمنابع گازی قابل توجه خواهد بود. تحلیلگران می‌گویند در صورت کاهش قیمت نفت به منظور کاهش فعالیت پرمیان، با  تقاضای گاز بیشتر از حوضه‌های گازی مواجه خواهید شد.”

در هر صورت، دستیابی به این اهداف برای ایالات متحده یک چالش واقعی خواهد بود، زیرا محدودیت‌های خروجی از جمله ظرفیت محدود خط لوله به‌عنوان بزرگ‌ترین مانع بر سر راه رشد این بخش محسوب می شود، علی‌رغم اینکه این کشور میزبان بزرگ‌ترین حجم پروژه های LNG در جهان است.

منبع:oilprice

مشاهده خبر